Το παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα είναι ένας μονόχωρος ναός με ξύλινη στέγη, περίπου 35 τετραγωνικών μέτρων. Η τοιχοποιία, κατασκευασμένη από πέτρα, έχει σοβατιστεί μέσα και έξω. Ο χώρος του παρεκκλησιού, πριν από την επανασύστασή του, από την Αρχειοθήκη Καρούσου, παρουσίαζε μία ακαθόριστη εικόνα σχετικά με το βυζαντινό του χαρακτήρα.

​

Πέρα της εργασίας της εικονογράφησης του παρεκκλησιού, η επιτακτική ανάγκη να αποκατασταθεί ο βυζαντινός χαρακτήρας του παρεκκλησιού, αφορούσε τα ακόλουθα ζητήματα:

 

- Ο ξυλότυπος της στέγης, ένα τυπικό παράδειγμα Μανιάτικης αρχιτεκτονικής, είχε καλυφθεί με ψευδοροφή τύπου ραμποτέ

- Οι πολυέλαιοι που κρέμονταν από τους κάθετους κορφιάτες, μείωναν το ύψος, ακόμη περισσότερο από την ψευδοροφή. 

- Ένα απροσδιόριστο  stencil καφέ σταυρού που διακοσμούσε τους λευκούς τοίχους, δημιουργούσε  σύγχυση στο χώρο.

-Το ξύλινο τέμπλο, βαμμένο με καφέ λαδομπογιά, δημιουργούσε έναν ιδιαίτερα βαρύ όγκο για το μέγεθος του παρεκκλησίου.

- Οι καρέκλες και τα άλλα λειτουργικά αντικείμενα, όπως κηροστάτες, καντήλια και άλλα σκεύη, βαμμένα με χρυσό χρώμα, όξυναν το γκροτέσκο χαρακτήρα που ερχόταν σε σύγκρουση με την ίδια την ταυτότητα του παρεκκλησίου.

- Τα εμπορικά αντίγραφα βυζαντινών εικόνων, ανέτρεπαν την αξία των εικόνων του εικονοστασίου (ελαιογραφίες) και ακόμη περισσότερο των προ-επαναστατικών τοιχογραφιών του ιερού.

- Τα χαλιά και οι κουρελούδες κάλυπταν το δάπεδο που λειτουργεί ως αισθητικό στοιχείο στο χώρο, διακοσμημένο με ένα γεωμετρικό βυζαντινό μοτίβο, προερχόμενο από την κλασική αρχαιότητα.