Όπως αναφέρθηκε στη μελέτη της Aναστήλωσης των Εικόνων , η υπεραξία της χορήγησης ίσης ή μεγαλύτερης διεύρυνσης στις μελλοντικές διαμορφώσεις μιας καλλιτεχνικής απόδοσης, βασίζεται στο ευρύ φάσμα πεδίου, που παρέχεται από το πρώτυπο, δημιουργώντας  ένα ανοιχτό πλαίσιο διαλειτουργικότητας για την ανάπτυξή της. Η διαλειτουργικότητα αφορά τόσο το εικαστικό όσο και το αφηγηματικό πλαίσιο, ενεργώντας ως μια ενότητα που κατασκευάζει την έννοια του παρελθόντος στο πλαίσιο του παρόντος. Σε αυτήν την ενότητα, η αφήγηση επιτρέπει την συνδιαλλαγή με τον χρόνο, επιλέγοντας εκείνα τα γεγονότα που μπορούν να ερμηνεύσουν το νόημα του θέματος και να ανακλάσουν τις προσωπικές εμπειρίες του κάθενα, πάνω σε αυτό το νόημα.

 

Ως εκ τούτου, η αφήγηση είναι σαν τον συνδετικό ιστό που διαμορφώνει μια κοινωνία. Παραθέτοντας απο τον  Roland Barthes:

​

… κάτω από αυτήν την σχεδόν άπειρη ποικιλία μορφών που υπάρχουν σε κάθε εποχή, σε κάθε μέρος, σε κάθε κοινωνία. ξεκινά με την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας και πουθενά δεν υπάρχει ούτε υπήρξε λαός χωρίς αφήγηση.

 

Το εικονογραφικό πρόγραμμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας περιέχει πολλές ιστορικές αφηγήσεις, αποδίδοντας τον αδιάσπαστο σύνδεσμό της με τα ιστορικά γεγονότα. Εν ολίγοις, αυτές οι αφηγήσεις παρέχουν μια συνολική,  και ολοκληρωμένη εξήγηση και νομιμοποίηση των σημαντικών γεγονότων, σχετικά με την ιστορική εμπειρία και τη γνώση.

Όταν μια μετα-αφήγηση αφορά ένα θαυματουργό γεγονός, οι απεικονίσεις της μυθολογούν τα γεγονότα και τονίζουν την απόλυτη σημασία τους στην σύλληψη της έννοιας του κόσμου. Στην αρχή, τα θαύματα αφηγούνταν κάτι που δεν μπορούσε να εξηγηθεί με την επιστημονική γνώση. Με τα χρόνια, οι θεωρίες της σχετικότητας και της κβαντικής φυσικής έφεραν τους ανθρώπους πιο κοντά στους ανεξήγητους παράγοντες του θαύματος. Συνεπώς, λαμβάνοντας επίσης υπόψη την τελεολογική πτυχή της θρησκευτικής φύσης, η σύγχρονη μετα-αφηγηματική ερμηνεία ενός θαύματος, διευρύνει τη δυνατότητα των ανθρώπων να συλλάβουν το σύμπαν, γιατί, τώρα, το θαύμα από υπερφυσικό γεγονός έχει λάβει τη μορφή μίας  υπερβατικής έννοιας.

Η ιδέα της ανάπτυξης μιας οπτικής αφήγησης γύρω από την ιστορία του Μεγάλου Σπηλαίου, από το Γιάννη Καρούσο, δημιούργησε μια εικαστική αφήγηση που ξεδιπλώνεται σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπήλαιο, παρέχοντας στον επισκέπτη την απαραίτητη αισθητική και γνωστική εμπειρία, ως μια κινηματογραφική ακολουθία, που στοχεύει στην προετοιμασία του, για την είσοδό του στο ναό.

 

Η μετα-αφήγηση των δύο συνθέσεων του Μεγάλου Σπηλαίου, στο παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα, αφορά στη σχέση με άλλες μετα-αφηγήσεις, σχετικά με σχετικά με το τοπικό, φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον.

Μία μετα-αφήγηση ενσωματώνει μια αφήγηση, σχετικά με την αφήγηση, που ασχολείται με τη φύση, τη δομή και τη σηματοδότηση ιστορικών ή άλλων αφηγήσεων και αναφέρεται στη δημιουργία και τη συσσώρευση νοήματος σε όλη τη δομή της ιστορικής συνέχειας.

Αυτή η συσσώρευση είναι ο σκοπός της απεικόνισης των τριών μετα-αφηγήσεων των υβριδικών νωπογραφιών στο βόρειο τμήμα του παρεκκλησιού. Συγκεκριμένα, ενισχύει τη διαλειτουργικότητα της ιστορικής συνέχειας, δημιουργώντας ένα ενιαίο σώμα ιστορικής συνείδησης, σημαντικό τόσο για την πολιτιστική ανάπτυξη όσο και για την κοινωνική συνοχή, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.