Το παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα ανήκει στην Ενορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην ιστορική κοινότητα Βέργας της Μεσσηνιακής Μάνης.

Ο Ι. Ναός του Αγίου Σπυρίδωνα ανήκει στον τύπο των μονόχωρων ξυλόστεγων ναών με  προεξέχουσα αψίδα Ιερού Βήματος, ημικυκλικής κάτοψης. Στο ιερό σώζονται τοιχογραφίες του 18ου αιώνα, παρέχοντας ένα χρονολογικό terminus για την κατασκευή του ναού. Ως εκ τούτου, το κτίριο χρονολογείται από την προ-επαναστατική περίοδο και προστατεύεται αυτόματα από τις διατάξεις του Ν. 3028/2002 «Σχετικά με την προστασία των αρχαιοτήτων και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς εν γένει».

Το έργο για την ανανέωση του παρεκκλησίου εκτελείται στο πλαίσιο Αρχείο 1.0 της Αρχειοθήκης Καρούσου που αφορά στην αποκατάσταση του μνημείου και στην επανένταξη στο σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο.

​

Οι υψηλής πιστότητας αποδόσεις της Αρχειοθήκης Καρούσου στοχεύουν στη διάσωση και διάδοση του έργου του αείμνηστου Γιάννη Καρούσου και του βυζαντινού μνημειακού αποθέματος γενικότερα. Με τη γόνιμη αναδημιουργία, την υψηλή τεχνολογία και την καινοτόμο επεξεργασία, το μνημειώδες έργο  παραμένει ζωντανό, αποφεύγοντας τα  αυξανόμενα εσφαλμένα αντίγραφα, αλλά και τον κίνδυνο εξαφάνισής του, λόγω περιβαλλοντικών συνθηκών. Επιπλέον, δημιουργεί πολλά υποσχόμενες προοπτικές για την εξέλιξη της βυζαντινής μνημειακής ζωγραφικής.

​

Η ποικιλία στις περιόδους της βυζαντινής τέχνης στο παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα, επιδεικνύει τη δυνατότητα της τέχνης αυτής για συνεχή ανανέωση. Από τις υπάρχουσες προ-επαναστατικές τοιχογραφίες του Ιερού και τις Ναζαρινές εικόνες του τέμπλου, στο σύγχρονο μεταβυζαντινό έργο του Καρούσου και στη παρούσα δημιουργία υβριδικών τοιχογραφιών, η σύνθεση λειτουργεί ως ένα αρμονικό σύνολο, όπως ο ίδιος ο Καρούσος εισήγαγε στην ροτόντα του Αγίου Θεοδώρου στον Παλατινό Λόφο της Ρώμης. Ένα μνημείο του 8ου αιώνα, όπου τα ρωμαϊκά ψηφιδωτά του Ιερού, συνομιλούν με τα αναγεννησιακά μοτίβα και το μεταβυζαντινό έργο του  καλλιτέχνη.

Το παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα στους πρόποδες του Ταϋγέτου, αντιπροσωπεύει ένα μνημείο του οποίου οι ρίζες οδηγούν στην καρδιά της Μανιάτικης ιστορίας, που αντανακλά τη μεγάλη βυζαντινή παράδοσή της.
Η ασύγκριτη αξία της βυζαντινής πολιτιστικής κληρονομιάς έγκειται στον αέναο καινοτόμο χαρακτήρα της βυζαντινής μνημειακής ζωγραφικής. Η διατήρηση αυτής της κληρονομιάς απαιτεί την ένταξη των μνημείων στο σύγχρονο περιβάλλον, πάντα με σεβασμό στον θρησκευτικό και μνημειακό χαρακτήρα τους. Το παρεκκλήσιο του Αγίου Σπυρίδωνα είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για τη ζωντανή μνήμη του βυζαντινού πολιτισμού, αλλά και για την πολλά υποσχόμενη συνέχισή του.