HORTUS CONCLUSUS
ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
"ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα". καὶ λέγει μοι·
"γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοὶ καὶ ἀληθινοί εἰσι"
. (Ἀποκαλύψεως 21, 5)
Σύνοψη
Το Hortus Conclusus είναι μια πρωτοβουλία της Αρχειοθήκης Καρούσου, σε συνεργασία με τα Εργαστήρια Βοτανικής και Χερσαίας Ζωολογίας του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας , το Μεσογειακό Ινστιτούτο Φύσης και Ανθρώπου (MedINA) και την Πολιτιστική Εταιρεία Αίνος. Η υψηλή τεχνογνωσία των φορέων αυτών στα γνωστικά τους πεδία, τους καθιστά υψηλόβαθμους στην επιστημολογική έρευνα και ανάπτυξη. Με βάση τις συμβουλές και την επιστημονική τους κατεύθυνση, η ομάδα των διεπιστημονικών καλλιτεχνών επανασχεδιάζει, αποκαθιστά και αναγεννά τα βασικά εικονογραφικά στοιχεία που έχουν διαμορφώσει παρελθόντα, υποδειγματικά οικοσυστήματα με σκοπό τη δημιουργία της μικτής πραγματικότητας του κήπου Hortus Conclusus. Διασφαλίζοντας την ισχυρή δυναμική της σχέσης του οικολογικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, το Hortus Conclusus θεωρεί όλα τα πεδία ως ολοκληρωμένα τοπία (αγροτικά, βιολογικά, ιερά και καλλιτεχνικά), που λειτουργούν συνδυαστικά σε ένα ενιαίο οικοσύστημα. Ο στόχος του Hortus Conclusus είναι η επανένταξη των παραγόντων που δημιούργησαν αυτά τα ολοκληρωμένα τοπία, για την ενίσχυση και τη συνοχή του οικολογικού χώρου στη μετα-ανθρωπιστική εποχή.
Τέχνη & Επιστήμη
Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη διεπιστημονική καλλιτεχνική προσέγγιση στη σχέση επιστήμης | τέχνης | τεχνολογίας, σε τομείς όπως η βιολογία, η οικολογία, η φυσική, η ρομποτική και η τεχνητή νοημοσύνη.
Με βάση επιστημονικές μελέτες και αξιολογήσεις, η περιβαλλοντική τέχνη, καθώς και η βιοτέχνη στοχεύουν στη διεύρυνση της οικολογικής και βιολογικής συνείδησης, αντίστοιχα. Ωστόσο, αν και στην επιστήμη εμφανίζεται σαφώς η εξελικτική πορεία της, εφόσον βασίζεται σε προηγούμενες αναφορές και αποτελέσματα, η τέχνη φαίνεται να έχει μια διαλείπουσα πορεία. Επίσης, οι αναδυόμενες τεχνολογίες, στη καλλιτεχνική δημιουργία, πολλές φορές, έχουν μία επικουρική συμβολή, ως εξωγενή μέσα. Αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι η τέχνη, η ίδια, παράγει τεχνολογία μέσα από ένα ευρύ φάσμα εκφάνσεων.
Η καλλιτεχνική παράδοση αναφορικά στη διαμόρφωση της συνείδησης του έμβιου περιβάλλοντος, ξεκινά ήδη από την τέχνη των σπηλαίων και, επομένως, υπάρχει ένα πλούσιο ρεπερτόριο στη διάθεση των καλλιτεχνών, το οποίο παρά την ευρεία συμβολή που μπορεί να προσφέρει στις συνδυαστικές τέχνες, θεωρείται, συχνά, παρωχημένο και ασύμβατο με το σύγχρονο πλαίσιο.
Ωστόσο, η έλλειψη αναφορών, αντλούμενων από αυτή τη καλλιτεχνική παράδοση, εντείνουν τους ισχυρισμούς. που έχουν ήδη διατυπωθεί, και που δηλώνουν ότι αυτές οι μορφές συνδυαστικής τέχνης, λειτουργούν μόνο ως εναλλακτικό σύστημα για τη νομιμοποίηση των επιστημονικών αποτελεσμάτων.
Στη πραγματικότητα, η καλλιτεχνική αυτή παράδοση είναι ικανή να δικαιολογήσει την ύπαρξη ενός ολιστικού γνωστικού περιεχομένου της τέχνης και επομένως η επανεξέταση της για τον σκοπό της ανάλυσης και καλλιτεχνικής ανάπτυξης του περιεχομένου της, θεωρείται απαραίτητη για το πλαίσιο της σύγχρονης τέχνης.
Στοχεύοντας στην επαναφορά αυτού του περιεχομένου, το έργο επιλέγει ένα βυζαντινό θέμα που θα ληφθεί ως πρότυπο, το οποίο παρά το πλούσιο, διεπιστημονικό γνωστικό του περιεχόμενο, έχει αναχθεί στον τομέα της πολιτιστικής κληρονομιάς, καθορίζοντας έτσι την ασυμβατότητά του με τη σύγχρονη τέχνη. Η παρούσα έρευνα εξετάζει την επιτακτική ανάγκη να συμπεριληφθεί στο σύγχρονο πλαίσιο, προκειμένου να ανασυσταθεί η αξία του γνωστικού περιεχομένου του. Το αποτέλεσμα θεωρείται ότι συμβάλλει στη διαθεματική σχέση τέχνης & επιστήμης, με θετικό αντίκτυπο τόσο στην επιστημονική υπεραξία της τέχνης όσο και στη καλλιτεχνική υπεραξία της επιστήμης.
Το βυζαντινό θέμα του Κήπου της Αγίας Άννας έχει εκφραστεί τόσο σε εικαστική, όσο και σε κειμενική μορφή. Στο κείμενο του 14ου αιώνα, ο ρήτορας Θεόδωρος Υρτακηνός περιγράφει ένα περιβάλλον, με ιδιαίτερη χωροταξική συνθήκη, ως ένα ολοκληρωμένο σύστημα φυσικής που συνδυάζεται άρρηκτα με τη βιολογία. Απαύγασμα των συνθηκών είναι η πραγματοποίηση ενός , μεταφυσικού γεγονότος - αυτο-ποίηση-, που εκφράζεται μέσω μιας εξαιρετικής - εικαστικής και λογοτεχνικής - περιγραφής ενός αυτόματου συστήματος, που ήταν η αιχμή της τεχνολογίας της εποχής.
Αυτό το ολιστικό περιβάλλον, δημιουργεί ένα locus amonaeus, το οποίο, παρά την μετέπειτα κατηγοριοποίησή του ως ιδανικό, φαντασιακό μέρος, είναι ικανό να αποκαλύψει, στοιχεία της σύγχρονης επιστήμης, που μπορούν να αλλάξουν την προοπτική μας για τη βιοποικιλότητα και τα οικοσυστήματα στην μετα-Ανθρωπόκαινο εποχή, ενώ συγχρόνως εκφράζει ένα εξαιρετικό πλαίσιο σύγκλισης τέχνης και επιστήμης.
Για να λειτουργήσει ο κήπος της Άννας, ο ακροατής | θεατής θα πρέπει να απορροφήσει το κείμενο | εικόνα, αντί να το παρατηρήσει. Ομοίως, ο δημιουργός πρέπει να το εκδηλώσει, αντί να το εκπροσωπήσει.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία αντικατοπτρίζουν μια σειρά χαρακτηριστικών που είναι παράλληλα με αυτά των σύγχρονων συνδυαστικών τεχνών, όπως τα εμβυθιστικά περιβάλλοντα, η τηλεματική, η αλληλεπίδραση και η εικονική πραγματικότητα.
Ωστόσο, στο βυζαντινό πρωτότυπο, αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν μια διαφορετική προσέγγιση που ουσιαστικά εκδηλώνουν τη συμμετοχική λειτουργία των βιολογικών, τεχνολογικών, φυσικών και μεταφυσικών πρακτικών σε έναν υβριδικό χώρο δυνατοτήτων.
Έτσι, αντί για μια απλή καλλιτεχνική αναπαράσταση του επικρατούντος νοησιαρχικού μοντέλου της επιστήμης, αυτός ο κήπος εκφράζει την εγγενή συγκρητιστική φύση του, καθώς, εκεί, η επιστήμη είναι εμπεδωμένη ή καλύτερα απορροφημένη, εκ των προτέρων, στη καλλιτεχνική απόδοση.
Τεχνολογία
Το Hortus Conclusus υποστηρίζει ότι η τέχνη αποκαλύπτει μια ειδική μορφή τεχνολογίας και ότι η καλλιτεχνική απόδοση μπορεί να λειτουργήσει ως όχημα διασφάλισης τη συναίνεσης των ανθρώπων σε ένα οικοσύστημα ενδογενών δυνατοτήτων που καλύπτει.
Η καλλιτεχνική έκφραση του βυζαντινού προτύπου του κήπου της Αγίας Άννας αποτελεί παράδειγμα αυτής της μορφής τεχνολογίας με τέτοια αποτελεσματικότητα που ξεπερνά πολλές σύγχρονες ανάλογες προσεγγίσεις. Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι η καλλιτεχνική αυτή απόδοση είναι μια ιδανική -μη ρεαλιστική- περιγραφή. Η παρούσα όμως πρόταση ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μια υποδειγματική ανάλυση των βυζαντινών αυτομάτων, μέσω της τεχνολογίας της τέχνης. Η βυζαντινή έννοια της επιστήμης και της τεχνολογίας παρουσιάζει ριζική διαφορά από τη σύγχρονη προσέγγιση και γι' αυτό η υπόσταση της τέχνης στο τεχνολογικό πεδίο, ορίζεται ως ασύμβατη.
Συγκεκριμένα, βασισμένη στην κλασική αρχαιότητα, η βυζαντινή τεχνολογία αναφέρεται σε ένα ενοποιημένο πεδίο γνώσης που περιέχει την αστρονομία, τη μηχανική, τη θεολογία, τη φιλοσοφία, τη λογική και τη μεταφυσική. Η τέχνη, επίσης, ήταν μια μορφή τεχνολογίας που λειτουργούσε ως διαμεσολαβητής για την επίτευξη συγκεκριμένης τελεολογίας. Στη πλειονότητα της αποσκοπούσε στο να προκαλέσει τους ανθρώπους σε σχέσεις και αλληλεπιδράσεις που αναζητούνταν ή καθορίζονταν από υπερβατικούς φορείς.
Το υπερβατικό στοιχείο της τεχνολογίας ενθάρρυνε και υποστήριξε τους δημιουργικούς παράγοντες που απαιτούνται για την κοινωνική ευμάρεια. Αυτό συμβαίνει επειδή η τεχνολογία δεν ήταν ένα όχημα για την επίτευξη του ελέγχου των συστημάτων, αλλά για την εκδήλωση της υπερβατικής ισχύος και τους τρόπους υποβολής της, εγγενείς στους παράγοντες που παρείχαν την κινητήρια δύναμη της τέχνης.
Η διαφορά στη πρόθεση της τεχνολογίας, μεταξύ υποβολής και ελέγχου έχει μεγάλη σημασία, καθώς συνεπάγεται κρίσιμη απόκλιση στην παραγωγή και τη λειτουργία των μηχανισμών.
Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι το αυτόματο του κήπου της Αγίας Άννας, που παρουσιάζεται ως η κρήνη του κήπου. Λαμβάνοντας υπόψη την τεχνολογία του ως τρόπο υποβολής, παρά ως μέθοδο ελέγχου, ο σχεδιασμός, η κατασκευή και η λειτουργία του στο Hortus Conclusus επιτρέπει την επανένταξη της τεχνολογίας της τέχνης, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως ουσιαστικός παράγοντας του ολοκληρωμένου οικοσυστήματος.
Πολιτισμός & Βιολογία
Το Hortus Conclusus θεωρεί ότι η απώλεια της βιοποικιλότητας δεν θα πρέπει να εξετάζεται ως αυτόνομο ζήτημα της ανθρώπινης παρέμβασης, αλλά επίσης και της ανθρώπινης μονομέρειας. Συγκεκριμένα, μια επιτυχής στρατηγική για βιώσιμη χρήση και αποκατάσταση της φύσης απαιτεί την ενδελεχή μελέτη της ενδογενούς ποικιλομορφίας του ίδιου του ανθρώπου, η οποία είναι ικανή να διατηρήσει τη ποικιλότητα ενός βιότοπου.
Στο παρελθόν, τα οικοσυστήματα διαμορφώθηκαν από ένα χρονολόγιο τελετουργιών σποράς και συγκομιδής, σε ένα ενοποιημένο τοπίο, όπου παράλληλα επίπεδα, αγροτικά, ιερά, εμπορικά και πολιτιστικά οργάνωναν ένα ολοκληρωμένο σύστημα. Η οργάνωσή τους είχε ως πυρήνα την ενδογενή ποικιλομορφία του ανθρώπου που ενεργούσε οριζόντια σε όλα τα επίπεδα.
Ωστόσο, πολλές από αυτές τις κοινότητες εγκατέλειψαν τα οικοσυστήματά τους, λόγω του εκσυγχρονισμού της αλυσίδας παραγωγής, χωρίς να ληφθεί υπόψη η υποβάθμιση της φύσης και του πολιτισμού.
Στις σύγχρονες κοινότητες, ένα υγιές οικολογικό δίκτυο απαιτεί, πέρα των παραπάνω, μια σειρά από επιπρόσθετα στοιχεία που υπερβαίνουν τους τυπικούς βιοτικούς και αβιοτικούς παράγοντες. Τέτοιες οικολογίες λειτουργούν ως ολοκληρωμένα συστήματα, με την προϋπόθεση ότι ενέχουν την ιστορική τους διαδρομή. Συστήνονται δηλαδή μέσα σε ένα πολιτιστικό πλαίσιο που απαιτεί τη συνοχή του μορφικού και μεταμορφωτικού περιβάλλοντος.
Επιδιώκοντας να ενσωματώσει την ιστορική διαδρομή στο οικοσύστημα, το Hortus Conclusus υιοθετεί το βυζαντινό εικονογραφικό και λογοτεχνικό πρωτότυπο, γνωστό ως ο Κήπος της Αγίας Άννας, το οποίο απεικονίζει μια εξαιρετική ενότητα ενός ολοκληρωμένου οικοσυστήματος, για τη δημιουργία του κήπου μικτής πραγματικότητας.
Σε σχέση με το γεγονός (Ευαγγελισμός) που έλαβε χώρα στον κήπο της Άννας, η περιγραφή ενσωματώνει διάφορα μορφολογικά στοιχεία για να δημιουργήσει ένα μεταμορφωτικό συμβάν (παρθενογένεση). Τα παράπλευρα φαινόμενα, που σχετίζονται με αυτό, όπως ο μορφικός συντονισμός και η αυτοποίηση είναι οργανικά ενσωματωμένα στον κήπο, επισημαίνοντας την επιταγή της ενδογενούς ενίσχυσης προς μια ολοκληρωμένη οικολογία.
Η πρόσφατη κρίση πανδημίας ώθησε την ΟΥΝΕΣΚΟ να τονίσει τη σημασία της ενσωμάτωσης της γνώσης των αυτοχθόνων πληθυσμών και των τοπικών κοινοτήτων στο θέμα της βιοποικιλότητας, για τη θέσπιση ενός νέου συμφώνου μεταξύ των ειδών του πλανήτη. Αυτή η εκτίμηση καλεί την ιστορική διαδρομή να συνδέεται άρρηκτα με το νέο σύμφωνο, για την ανάσχεση της απώλειας της βιοποικιλότητας. Το Hortus Conclusus υποστηρίζει αυτό το σύμφωνο, μέσω ενός αναθεωρημένου οικοσυστήματος, βασισμένο στο ιστορικό πλαίσιο, της καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής έκφρασης του βυζαντινού κήπου
Τα Επίπεδα της Πραγματικότητας
Το έργο δημιουργείται σε τρία επίπεδα που αντιστοιχούν στα τρία αλληλοεπικαλυπτόμενα στρώματα της πραγματικότητας. Η ριζική αλλαγή που προτείνει το έργο αφορά το εικονικό συνεχές και ειδικότερα την πρώτη του είσοδο.
Συγκεκριμένα, στη σειριακή δομή του συνεχούς, οι είσοδοι Α και Β βρίσκονται στους πόλους της μικτής πραγματικότητας. Η τυπική διαδικασία της εικονικής πραγματικότητας είναι η είσοδος του φυσικού κόσμου, ως η είσοδος Α και η προσομοίωσή της, ως βελτιωμένη πραγματικότητα, στη θέση Β, δηλαδή στο εικονικό επίπεδο.
Στην παρούσα εργασία, ο εικονικός κόσμος γίνεται η πρώτη είσοδος και ο φυσικός κόσμος προσομοιώνει τον εικονικό. Με αυτή τη μετατόπιση, κάποιος εμπιστεύεται το γνωστικό σχήμα του έργου τέχνης (εικονικό), στο εικονικό συνεχές, ενώ σε όλο το φάσμα του τελευταίου, μπορούν να προκύψουν νέες προοπτικές οικολογικής συνείδησης, οι οποίες κρίνονται επιτακτικές για τον διανθρωπισμό.
Επιπρόσθετα, αυτή η αλλαγή, μετατρέπει και την αρχιτεκτονική των στρωμάτων, και συνεπώς η διαστρωμάτωση από αλληλοεπικαλυπτόμενη γίνεται παράλληλη.
Οι Κήποι
Επίπεδο Ι - Νοητικός Κήπος
Το πρώτο στρώμα της εργασίας αφορά την έρευνα που αποδίδει την τοπολογία, την τεχνολογία, την οικολογία και την οικονομία του κήπου της Άννας, με στόχο τη συλλογή δεδομένων, την ανάλυση της έμφυτης συγκρητικής της φύσης, εκφράζοντας ένα νέο οικοσύστημα που προκύπτει από τα παραγόμενα μεταδεδομένα του βυζαντινού προτύπου
Το αποτέλεσμα της έρευνας είναι η δυναμική χαρτογράφηση του κήπου, ως η τοπ(ι)ιογραφία του οικοσυστήματος του, που χρησιμεύει ως αποθετήριο ανοιχτής πρόσβασης για τη συλλογή μεταδεδομένων, από τον νοητικό κήπο.
Η δεύτερη φάση αυτού του επιπέδου, αφορά τη μεταφορά της δυναμικής χαρτογράφησης σε Ασαφή Γνωστικό Χάρτη (Fuzzy Cognitive Map-FCM).
Η τοπ(ι)ιογραφία FCM απεικονίζει αλγοριθμικά την εικονοποίηση των ομάδων μεταδεδομένων και των συσχετίσεών της. Δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο μοντέλο της οικολογίας του κήπου με την επεξεργασία ενός νευρο-ασαφούς συστήματος, αποδίδοντας ταυτόχρονα τη σχεσιακή οργάνωση του νοητικού κήπου.
Επίπεδο II - Εικονικός Κήπος
Ο εικονικός κήπος λαμβάνει χώρα σε ψηφιακό θόλο, ο οποίος λειτουργεί ως θερμοκήπιο όλων των συλλεγόμενων μεταδεδομένων (βιολογικά, τεχνολογικά, καλλιτεχνικά, φυσικά και μεταφυσικά), δημιουργώντας ένα διαδραστικό έργο τέχνης και αναπτύσσοντας το σχήμα ενός υβριδικού οικοσυστήματος που διαμορφώνει τον φυσικό κήπο.
Βασισμένο στα αποτελέσματα του νοητικού κήπου και του Ασαφούς Γνωστικού Χάρτη FCM, ο εικονικός κήπος επαναφέρει και επανασχεδιάζει, τα βασικά εικονογραφικά και λογοτεχνικά στοιχεία του βυζαντινού προτύπου, δημιουργώντας ένα διαδραστικό, εμβυθιστικό περιβάλλον. Η καλλιτεχνική εργασία δημιουργείται ακολουθώντας ψηφιακά, όλη τη διαδικασία της βυζαντινής νωπογραφίας. Η βυζαντινή τεχνική των διαστρωματώσεων και η μετατροπή της τέταρτης διάστασης από προοπτική σε υπερβατική, μεταφέρουν την ουσιαστική συμβολή του βυζαντινού προτύπου, στη σύγχρονη ερμηνεία του. Η προβολή του εικαστικού κήπου στο θόλο, γίνεται κατοπτρικά, με σκοπό την οπτικοποίησή του έργου βάσει των κωνικών τομών του Απολλωνίου, αυτές που αποκαλούμε σήμερα παραβολές, εκλείψεις και υπερβολές, πάνω στις οποίες βασίστηκε η βυζαντινή αντίληψη.
Επίπεδο III - Φυσικός Κήπος
Με τη φύτευση των υβριδικών στοιχείων βιοποικιλότητας, αγρο-πολιτιστικών, φυτο-μεταφυσικών και ψυχο-φυσικών, ο φυσικός κήπος αναδύεται ως ένα νέο οικοσύστημα, το οποίο βασίζεται στον εικονικό κήπο. Σε αυτόν τον φυσικό κήπο, η ζωντανή ουσία των φυτών, ενισχύει την υβριδικότητα, επηρεάζοντας την ανθρώπινη κατάσταση σε πολλά επίπεδα, φυσική και μεταφυσική. Εκεί, η ζωντανή ουσία της εικονογραφικής χλωρίδας και πανίδας μαζί με τα άλλα φυσικά στοιχεία, νερό, αέρα, υγρασία κ.λπ., τα δομικά υλικά και τη τεχνολογία, δημιουργούν ένα εμπλουτισμένο οικοσύστημα. ικανός για μεταβολισμό και ανάπτυξη. Η βλάστηση εδώ, δημιουργεί μια εντατική αλληλεπίδραση με την άυλη φύση του κήπου, αποκτώντας πολιτιστική, πνευματική και αισθητική συνοχή.
Οι Κήποι σε μίξη
Ο φυσικός και ο εικονικός κήπος μπορούν να αλληλεπιδρούν, να λαμβάνουν και να διαβιβάζουν δεδομένα που επιλέγονται από τους χρήστες κάθε κήπου, σε πραγματικό χρόνο. Ο φυσικός κήπος είναι σε εξαιρετική ισορροπία με τον εικονικό, σε μια ιδιαίτερα ευνοϊκή προσέγγιση για το φυσικό περιβάλλον, καθώς περιέχει στοιχεία, που διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να μεταβολίσει. Σε αυτό το μοναδικό συνεχές μεταξύ του εικονικού και του πραγματικού, η χλωρίδα του φυσικού κήπου μπορεί να αποκαταστήσει ορισμένες από βιολογικές ιδιότητες, οι οποίες έχουν παραγκωνιστεί, αλλά μπορούν να επαναξιολογηθούν για τις ανάγκες ενός διευρυμένου οικοσυστήματος. Ταυτόχρονα, η πανίδα, που προέρχεται από οπτικές και κειμενικές πηγές, μπορεί να εμπλουτίσει τη βιοποικιλότητα του φυσικού κήπου. Στη μικτή πραγματικότητα του κήπου, και τα δύο περιβάλλοντα μπορούν να οριστούν ως αυτοποιητικά συστήματα, δηλαδή μπορούν να διατηρηθούν δημιουργώντας τα δικά τους μέρη και να εισαγάγουν στο σύστημά τους και άλλα συστατικά. Αυτό οφείλεται στο πρωτότυπο τους, το βυζαντινό θέμα του κήπου της Αγίας Άννας. Αυτός ο κήπος είναι ένας κλειστός τοπολογικός χώρος που δημιουργεί συνεχώς και καθορίζει τον δικό του οικοσύστημα, μέσω της λειτουργίας του ως συστήματος παραγωγής των δικών του συστατικών, και το κάνει σε έναν ατελείωτο κύκλο εργασιών. Λόγω της αυτόματης απόδοσής του, η αλληλεπίδρασή του, προκαλεί την ανακατασκευή του με βάση τη διατήρηση της διαδικασίας αυτοματοποίησης. Ωστόσο, οι αλλαγές που προκαλούνται από αυτές τις αλληλεπιδράσεις είναι ερμηνεία των παρατηρητών, εάν ο αυτοποιημένος οργανισμός παραμένει διαφανής σε αυτούς.
To Συμβούλιο Hortus Conclusus
Τα τρία επίπεδα κήπων αναπτύσσονται διεπιστημονικά. Για το λόγο αυτό, ιδρύεται ένα Συμβούλιο που εισάγει τα δεδομένα στον νοητικό κήπο και συμβάλει στην καλλιέργειά τους στον εικονικό και στο φυσικό κήπο. Το συμβούλιο απαρτίζεται από διαθεματικούς καλλιτέχνες και θεωρητικούς που δεσμέυονται για τη διατήρηση των επιπέδων του συγκρητισμού σε κάθε κήπο, δηλαδή, της αυτοποιητικής οργάνωσής τους, κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασής τους, καθ 'όλη τη διάρκεια του έργου.
Κατερίνα Καρούσου
Ο Δρ Καρούσου είναι καλλιτέχνης ειδικευμένη στις υβριδικές και εικονικές τοιχογραφίες με διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Plymouth (Αγγλία) . Από το 2012-2016 διετέλεσε Διευθύντρια του του ελληνικού κόμβου του τμήματος Planetary Collegium του Πανεπιστημίου του Plymouth για διδακτορικές και μεταδιδακτορικές σπουδές. Από το 2004 έως το 2015 εργάστηκε στη, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 2020 ίδρυσε την Αρχειοθήκη Καρούσου. Η Δρ. Καρούσου έχει εργασθεί δίπλα στο Γιάννη Καρούσο στα δύο σημαντικά μεταβυζαντινά μνημειακά έργα των ναών του Αγ. Παντελεήμονα Αθηνών και του Αγ. Ανδρέα Πατρών,
Νίκη Τσιρώνη
Η Δρ. Νίκη Τσιρώνη είναι ιστορικός - Βυζαντινολόγος και εργάζεται στο Ινστιτούτο Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Harvard, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το Πανεπιστήμιο του Winchester, και άλλους πανεπιστημιακούς και ερευνητικούς φορείς για συγκεκριμένα προγράμματα. Η Δρ. Τσιρώνη είναι ιδρυτικό μέλος της Πολιτιστικής Εταιρείας ΑΙΝΟΣ. Έχει οργανώσει διεθνή συνέδρια για το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το Ίδρυμα Ωνάση, τη Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Ίδρυμα Ελένης Νάκου κ. ά.
Μαρία Μαυρουδή
Η Δρ. Μαρία Μαυρούδη είναι καθηγήτρια Βυζαντινής Ιστορίας και Κλασικών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ. Δίδαξε στο παρελθόν στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου στις Βυζαντινές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ με πτυχίο στη Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Με μια εκτενή λίστα δημοσιευμένων εργασιών σε γνωστές Ακαδημαϊκές εκδόσεις, η έρευνά της επικεντρώνεται στη σχέση του Βυζαντινού και Αραβικού πολιτισμού, στη εισαγωγή της αρχαίας ελληνικής μάθησης στον βυζαντινό και τον ισλαμικό κόσμο, την ιστορία της βυζαντινής επιστήμης και την επιβίωση και τον μετασχηματισμό του βυζαντι-νού πολιτισμού μετά το 1453.
Guto Nobrega
Ο Δρ. Guto Nóbrega είναι κάτοχος διδακτορικού από το Planetary Collegium, School of Art and Media, του Πανεπιστημίου του Plymouth. Η διδακτορική του διατριβή χρηματοδοτήθηκε από την CAPES - BRAZIL. Είναι καλλιτέχνης και ερευνητής με πτυχίο MA στην επικοινωνία, την τεχνολογία και την αισθητική από την ECO-UFRJ - Βραζιλία και είναι πτυχιούχος χαρακτικής από το Escola de Belas Artes - UFRJ - Βραζιλία. Από το 1995 δίνει διαλέξεις στο UFRJ-Βραζιλία, όπου επί του παρόντος κατέχει θέση ως Επίκουρος Καθηγητής και συντονίζει τον χώρο NANO - Nucleous of Art and New Organisms, ένα ερευνητικό εργαστήριο για την εξερεύνηση της διασταύρωσης της επιστήμης και της τεχνολογίας της τέχνης. Τα έργα του έχουν παρουσιαστεί ευρέως σε εκθέσεις και συνέδρια.
Lila Moore
Η Δρ Lila Moore είναι λέκτορας, θεωρητικός και καλλιτέχνης μικτής πραγματικότητας που ειδικεύεται στον τομέα των Τεχνοετικών Τεχνών (Technoetic Arts).
Είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου από το Πανεπιστήμιο Middlesex και μεταπτυχιακός τίτλος από το Planetary Collegium του Plymouth University. Είναι λέκτορας στην Ακαδημία Zefat στην Σαφέντ, Ισραήλ καθώς επίσης και στον Οργανισμό Alef Trust στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Δρ Moore είναι ο ιδρυτής του Ινστιτούτου Cybernetic Futures, μιας ανεξάρτητης ακαδημίας για την εξερεύνηση των Τεχνοετικών Τεχνών (Technoetic Arts).
Γιάννης Μπαρδάκος
Ο Γιάννης Μπαρδάκος είναι καλλιτέχνης και ερευνητής. Σπούδασε Μαθηματικά, Ψηφιακά και Παραδοσιακά Μέσα με επίκεντρο τις Εφαρμοσμένες και τις Καλές Τέχνες. Αναπτύσσει το διδακτορικό του μεταξύ της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και του Πανεπιστημίου Paris 8.
Δημιούργησε και διαχειρίστηκε ως συνιδιοκτήτης και καλλιτεχνικός διευθυντής τρία multimedia στούντιο.Το 2019 ίδρυσε το νέο στούντιο μέσων Rho στη Σαγκάη. Εχει διδάξει σε διάφορα σεμινάρια, εργαστήρια και τμήματα στην Αθήνα, το Παρίσι και τη Σαγκάη. Ο κ. Μπαρδάκος εντάχθηκε στο Εργαστήριο του καθηγητή Roy Ascott στη Ακαδημία DeTao Masters Academy και του Πανεπιστημίου SIVA στη Σαγκάη, ως Συντονιστής Μαθήματος και ως Λέκτορας για το προπτυχιακό πρόγραμμα Technoetic Arts.
Μαρία Δημάκη
Η Δρ Μαρία Δημάκη είναι κάτοχος διδακτορικού Βιολογικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Πατρών και εργάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή στην Αθήνα από το 1996. Είναι υπεύθυνη στο τμήμα Χερσαίας Ζωολογίας και Διευθύντρια των Συλλογών του Μουσείου. Έχει συμμετάσχει σε πολλά ερευνητικά προγράμματα για τη διαχείριση της βιοποικιλότητας, της πανίδας και των προστατευόμενων περιοχών. Επίσης έχει σειρά δημοσιεύσεων για συλλογές μουσείων (εντομολογικές και θηλαστικές συλλογές). Είναι ιδρυτικό μέλος και μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας, καθώς και μέλος της Ελληνικής Ζωολογικής Εταιρείαςκαι του Ελληνικού Κέντρου Δακτυλίωσης Πουλιών.
Διονύσης Μέρμυγκας
Ο Διονύσης Μέρμυγκας είναι Περιβαλλοντολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι υπεύθυνος του Βοτανικού Τμήματος του Μουσείου Γουλανδρή, του οποίου είναι μέλος από το 2002. Τα ενδιαφέροντα του και το επιστημονικό του έργο επικεντρώνονται στη Συστηματική Βοτανική και τη Φυτοκοινωνιολογία. Έχει εργαστεί σε πολλά προγράμματα που σχετίζονται με τη μελέτη και την προστασία της ελληνικής χλωρίδας, την εποπτεία των οικοτόπων του δικτύου Natura, ειδικές περιβαλλοντικές μελέτες κ.α. Στα πλαίσια της εργασίας του στο Μουσείο Γουλανδρή, διαχειρίζεται τη Φυτοθήκη και την Ψηφιακή Βάση του Βοτανικού Εργαστηρίου. Επίσης υποστηρίζει το εκπαιδευτικό, εκθεσιακό και ερευνητικό έργο του Μουσείου.
Οι Φορείς Συνεργασίας του Hortus Conclusus
Μεσογειακό Ινστιτούτο για τη Φύση και τον Άνθρωπο (MedINA)
Από την ίδρυσή του το 2003, το Μεσογειακό Ινστιτούτο για τη Φύση και τον Άνθρωπο (MedINA) ασχολείται με τις διασυνδέσεις φύσης και πολιτισμού. Το MedINA επικεντρώνεται σε τέσσερις τομείς προτεραιότητας: στις πολιτιστικές αξίες των υγροτόπων, στα τοπία, στις ιερές φυσικές περιοχές και στις πολιτισμικές πρακτικές. Επιπλέον, μελετά ολοκληρωμένες προσεγγίσεις για τη διαχείριση και διασφάλιση των περιβαλλοντικά και πολιτιστικά ευαίσθητων περιοχών έχοντας ως κύριο γεωγραφικό σημείο αναφοράς την περιοχή της Μεσογείου. Η διεπιστημονική του ομάδα αποτελείται από επιστήμονες από τους κλάδους του περιβάλλοντος και της αειφορίας, της οικολογίας, της δασολογίας, του χωροταξικού σχεδιασμού, της αρχαιολογίας, της ανθρωπολογίας, των πολιτικών επιστημών και της ψυχολογίας.
Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας - Κέντρο ΓΑΙΑ
https://www.gnhm.gr/en/home-page/
Το Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας είναι ίδρυμα κοινωφελές, αφιερωμένο στη μελέτη, συντήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Από την ίδρυσή του, το 1964, χάραξε μια πρωτοπόρα πορεία, μια νέα προσέγγιση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον. Ανέπτυξε ενεργό επιστημονική δραστηριότητα για την αντιμετώπιση και ανάσχεση των περιβαλλοντικών απειλών, που πλήττουν τον πλανήτη και για την αποκατάσταση των φυσικών πόρων που συντηρούν τη ζωή. Ταυτόχρονα διαμόρωσε μια νέα παιδεία καθολικής αξίας για επανένταξη του ανθρώπου στις λειτουργίες και την οικονομία της φύσης. Η δημιουργία του κέντρου ΓΑΙΑ, το1999, σηματοδότησαν τη σημαντική επέκταση του ερευνητικού ενδιαφέροντος του Μουσείου σε δύο τομείς, με τη δημιουργία πλήρως εξοπλισμένων εργαστηρίων Εδαφολογικής Οικολογίας, Βιοτεχνολογίας και Βιοαναλυτικής Χημείας
Εργαστήρια που συνδέονται με το Hortus Conclusus
i. Εργαστήριο Βοτανικής
ii. Εργαστήριο Χερσαίας Ζωολογίας
Πολιτιστική Εταιρεία Αίνος
Η Πολιτιστική Εταιρεία Αίνος ιδρύθηκε το 1999 ακολουθώντας την παράδοση της Πατερικής και Βυζαντινής Εταιρείας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (που ιδρύθηκε το 1993). Στόχος της είναι η προώθηση των Πατερικών και Βυζαντινών Σπουδών καθώς και η διοργάνωση σεμιναρίων, συνεδρίων, εκθέσεων και έργων για τον πολιτισμό και την έρευνα για τη διάδοση της γνώσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς.